Ab Baars (1955) is een historische pilaar in de Nederlandse jazz, hij werkte in zoveel groepen vooral in het avant garde deel van de jazzscene, zoals het Guus Janssen Septet, het Theo Loevendie Kwintet, de Instant Composers Pool, het Corkestra en samenwerkingen met zijn partner altvioliste/ componiste Ig Henneman. Hij speelde met diverse jazz grootheden zoals Roscoe Mitchell, Roswell Rudd, Anthony Braxton en Cecil Taylor maar ook met experimentele rockgroepen als Sonic Youth en The Ex. Meinrad Kneer is een Duitse contrabassist/bandleider en labeleigenaar (Jazzwerkstatt), zijn studie deed hij in Nederland en zodoende werd hij onderdeel van de Nederlandse jazzscene. Sinds 2011 woont hij in Berlijn, hij leidt het Meinrad Kneer Quintet en The Phosphoros Ensemble, hij is ook bandleider bij het trio Ab Baars, Meinrad Kneer, Bill Elgart dat in 2010 ontstond uit het duo Baars/Kneer.  Elgart komt uit het Amerikaanse Camebridge, Mass. Maar vertoeft al sinds 1976 in Europa waar hij met tal van jazz en improvisatie musici samenwerkt.

De muziek op dit album werd vroeger wel eens smalend “piep knor” genoemd door de  aanhangers van de straight jazz .  Mijn vrienden in Zwitserland noemden het Musique brouette hetgeen wat vriendelijker klinkt, in ieder geval was/is het voor ons een soort van eretitel, mensen als Albert Ayler, Anthony Braxton, Art Ensemble behoren tot mijn favorieten in de jazz.  “Live at Konfrontationen 2012“ was het eerste album van dit trio, dit is inmiddels hun derde cd.

Het album begint met “Verticality” waarin het onmiddellijk loos gaat, de tenor van Baars knalt er letterlijk  boven uit. Er is vaak sprake van een vorm van overblazen, hetgeen even wennen is voor ongeoefende oren. In “High Rider” met Baars op de klarinet is er sprake van een geheel ander geluid mede door de omfloerste tonen van de klarinet. De wisselwerking tussen de drie muzikanten verloopt geweldig, het is dan ook uitermate spannende muziek. In “Boulder clay movement” is er een fraai samenspel van donkere klarinetklanken en gestreken bas, hetgeen sterke sfeervolle klanken teweeg brengt, bijzonder mooi. Kenmerkend voor de Nederlandse avant garde jazz is het feit dat de humor nooit ver weg is, denk aan Willem Breuker. En ook hier is er sprake van humor in het nummer “The duck stays between the teeth”, de titel spreekt voor zich en de geknepen geluiden die Baars ontlokt aan zijn sax doen denken aan een eend in nood, Kneer schuurt en krast op zijn bas dat het een lieve lust is. Misschien niet voor iedereen, maar ik moet er enorm om lachen. In “Alternative experimental assembly x” haalt Baars de shakuhachi tevoorschijn, Kneer haalt allerlei hoge tonen uit zijn bas waardoor er een vreemd duet ontstaat waar Elgart omheen roffelt, intrigerend. “A day like any other” beantwoord niet aan zijn titel, het is wel degelijk iets bijzonders, een geslaagde improvisatie in passende free jazz vorm, een van de hoogtepunten op dit geslaagde album. Voor de   liefhebber van vrije improvisatie cq. Freejazz is het 72 (!) minuten genieten geblazen.

Jan van Leersum.